Mondros Ateşkes Anlaşması’nın 7. maddesinden yararlanan İngiltere; Antakya, Antep, Urfa ve Maraş’ı işgal etti.
Bu arada Fransa da Mersin ve Adana bölgelerini ele geçirdi. Diğer yandan İtalya ise Antalya, Kuşadası, Bodrum, Fethiye ve Marmaris’i işgal ederek Konya ve Akşehir’e askerî birlikler gönderdi.
Paris Barış Konferansı’nda alınan bir karar gereğince İngiltere ve Fransa, kendi aralarında 15 Eylül 1919 tarihinde yapmış oldukları antlaşma doğrultusunda işgal bölgelerini yeniden belirlediler.
Buna göre Irak ve Filistin İngiltere’ye, Suriye ve Lübnan Fransa’ya bırakılacaktı. Bütün bu gelişmeler yaşanırken Fransızlar, yanlarında getirdikleri Ermenileri silahlandırdılar ve Ermeni militanlarından oluşan bir jandarma birliği kurdular.
Bununla da yetinmeyen Fransızlar bazı Ermenilere yöneticilik görevi dahi verdiler. Ermeniler Türk halkına, giderek artan zulüm ve işkenceler yapmaya başladılar. Bölge halkı, Ermeni saldırıları karşısında silahlı bir direniş başlattı.
Bölgede düzenli bir ordu bulunmuyordu. Sivas Kongresi’nin ardından oluşan Temsil Heyeti, halkı yönlendirmesi için bölgeye subaylar gönderdi. Bu subayların öncülüğünde yerli halk, Fransızlara karşı direnişi yoğunlaştırdı ve Kuvayı milliye birliklerini oluşturdu. Halkın Fransız ve İngilizlere karşı silahlı direnişi artarak devam etti.
