Nakşibendilik, Muhammed Bahauddin Nakşibend’in görüşleri çerçevesinde oluşmuş tasavvufi düşünce akımıdır. Muhammed Bahauddin Nakşibend, 1318 yılında Buhara yakınlarındaki Kasr-ı Arifan köyünde dünyaya gelmiştir.
Çevresinde tasavvufi hayatın etkin olmasından dolayı Muhammed Bahauddin Nakşibend de tasavvuf alanında eğitim almıştır. Sade bir hayat yaşamış, haramlardan ve kötülüklerden uzak durmuştur.
Pek çok öğrenci yetiştirmiş ve halkın bilgi ve ilmini artırmak için yaptığı sohbetlerde İslam’ın iman ve ibadet ilkelerini, tasavvufun inceliklerini anlatmıştır. Nakşibendilik; Anadolu, Türkistan ve Hindistan başta olmak üzere geniş bir coğrafyada taraftar bulmuş, pek çok insan tarafından benimsenmiştir.
Tanzimat yıllarında oluşan Halidiyye kolu günümüzde Nakşibendiliğin Türkiye’deki yaygın koludur. Nakşibendilikte Allah’ı (c.c.) çok zikreden kişinin, onun sevgisini kalbine yerleştireceğine ve bunun da kişiyi kötülüklerden koruyacağına inanılır. Nakşibendiliğe göre zikrin gizlice, kalpten yapılması esastır.
Nakşibendilik, Anadolu ve Rumelide en çok tekkesi bulunan tarikatlardan biridir. Bu tarikatta dinin emirlerine uymaya, sohbete, nefsin kötü isteklerinden arınmaya ve taşkın hareketlerde bulunmamaya büyük önem verilir. Toplu halde yapılan zikre Hatm-i Hâcegân adı verilir.
NAKŞİBENDİLİKTE YER ALAN TEMEL İLKELER
- Zikirlerin sayısına dikkat etmek
- Zamanın kıymetini bilmek
- Her nefeste uyanık ve şuurlu olmak
- Gönlüne sahip olmak
