Hümanizm anlayışı, insanı MS 2-MS 15. yüzyıl felsefesinin dogmatik etkisinden uzaklaştıran ve Antik Yunan felsefesine geri götüren bir düşünüşün eseridir. Bu geri dönüş, insanı ve evreni yeniden yorumlama anlamı taşır.
Hümanizm bir felsefe değil bir yönelimin adlandırılmasıdır ve insanı özneleştiren bir çaba içerir. Hümanizm, insanın merkeze alındığı ve aklının öne çıkarıldığı bir bakış açısıdır. Bu bakış açısı, yeni hayat anlayışı ile insan ve dünya üzerine felsefe yapma isteğinden oluşur.
Hümanizm, ilk olarak bugünkü İtalya’da ortaya çıkmıştır. Bu coğrafyada yapılan çeviri faaliyetleri ve Antik Yunan düşüncesine dayanan felsefi arka plan, bu çıkışın belirgin nedenleridir.
Hümanizm genel bir ifadedir ve felsefeye dair ilk çalışmalar, Floransa’da kurulan “Platon Akademisi”nde görülmüştür (Görsel 3.4). Burada Platon’un tüm eserleri çevrilmiş ve Platon felsefesi bütün Avrupa’ya yayılmıştır. Benzer bir durum da Aristoteles felsefesinde görülmektedir.
Aristoteles’le ilgili İbn Rüşd’ün yorumlarına yönelme Aristoteles düşüncesinin yeniden ele alınmasını sağlamıştır. Bu yönelimin odak noktasını Aristoteles felsefesinin skolastik anlayıştan ayrıştırılması düşüncesi oluşturmuştur.
